Modele anatomiczne odgrywają kluczową rolę w edukacji zdrowotnej, umożliwiając medykom, uczniom nauki o zdrowiu oraz pacjentom lepiej przyswoić budowę i funkcjonowanie ciała człowieka. Są one stosowane w rozmaitych dziedzinach, takich jak struktura organizmu, nauka o chorobach i rozpoznawanie schorzeń chorób. Modele te mogą być stworzono z różnych tworzyw, takich jak polimer, silikon, materiał polimerowy lub inne syntetyczne substancje, a ich funkcją jest jak najdokładniejsze przedstawienie naturalnej struktury człowieka. Dzięki nim można poznać, jak ewoluują schorzenia, jakie mają skutki dla ciała oraz jakie zasady biologiczne i chorobowe za nimi kryją się. Modele anatomiczne są bezcennym środkiem w nauczaniu i informowaniu leczonych. Umożliwiają lekarzom lepiej objaśniać pacjentom istotę ich problemów zdrowotnych, pomagając im w pojęciu diagnostyki oraz sugerowanych terapii. W przypadku długotrwałych schorzeń, takich jak cukrzyca czy choroby tarczycy, modele anatomiczne pozwalają ukazać poziom zniszczenia struktur wewnętrznych oraz skutki niekontrolowanych schorzeń. Dodatkowo, modele te wspierają uczniom w bardziej efektywnym przyswajaniu informacji akademickich poprzez namacalne poznanie budowy ciała i procesów patologicznych ciała. Modele anatomiczne cukrzycy Cukrzyca jest przewlekłą schorzeniem metaboliczną, która powstaje na skutek z nieprawidłowości sekrecji substancji regulującej glukozę lub nieprawidłowej reakcji ciała na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej przedstawiają trzustkę, jako że jest ona głównym organem odpowiedzialnym za kontrolę zawartości cukru we krwi. W modelach tych można zobaczyć struktury takie jak grupy komórek endokrynnych, czyli skupiska komórek β, wytwarzających substancję obniżającą cukier. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą przedstawiać zniszczenie lub utratę komórek beta, które powodują braku hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą pokazywać insulinooporność, a także przeciążenie gruczołu trzustkowego, prowadzące do jej sukcesywnej osłabienia funkcji. Niektóre modele cukrzycy obrazują również konsekwencje schorzenia dla układów organizmu, takich jak narząd krążenia, układ moczowy, narząd wzroku czy tętnice i żyły. Ilustrują, jak długotrwała nadmiar glukozy we krwi powoduje zaburzeń w mikrokrążeniu i makroangiopatii, które są źródłem komplikacji zdrowotnych, takich jak retinopatia, uszkodzenie układu moczowego czy dysfunkcja układu nerwowego. Tworzone są również modele ukazujące zmiany martwicze kończyn, która jest jednym z niebezpiecznych konsekwencji tej choroby. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej przedstawiać pacjentom, dlaczego prawidłowa utrzymanie poziomu cukru i styl życia mają kluczowe rolę w zapobieganiu powikłań cukrzycowych. Modele anatomiczne cukrzycy są używane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w programach informacyjnych których celem jest rozszerzenie informacji na temat tej dolegliwości. Dzięki nim można pokazać, jakie przekształcenia następują w organizmie w wyniku długotrwałej zaburzeń poziomu cukru i jakie środki zapobiegawcze mogą przyczynić się w obniżeniu prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnych skutków. Modele anatomiczne tarczycy Tarczyca to narząd wydzielniczy odpowiedzialny za produkcję hormonów kontrolujących procesy metaboliczne, takich jak hormon T4 i aktywny hormon tarczycy. Zaburzenia działania tarczycy mogą skutkować wielu problemów zdrowotnych, takich jak nadczynność tarczycy, zbyt mała aktywność tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy czy choroba Gravesa-Basedowa. Modele anatomiczne tarczycy wizualizują strukturę tego organu, w tym jego części boczne, cieśń, a także ukrwienie i unerwienie. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać nieprawidłowości, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku przerostu tarczycy, ogniska patologiczne czy procesy nowotworowe. W przypadku hipotyreozy modele mogą uwidaczniać zanik tkanki tarczycy i spowolnioną pracę jego komórek, podczas gdy w zwiększonej aktywności gruczołu mogą przedstawiać powiększenie gruczołu oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także objaśniać wpływ autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak niedoczynność tarczycy autoimmunologiczna, w której mechanizmy obronne organizmu atakuje struktury narządu, skutkując ich stopniowego zaniku.
Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w diagnostyce i edukacji pacjentów, ponieważ umożliwiają lepiej przyswoić procesy prowadzące do różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich wpływ dla organizmu. W praktyce klinicznej eksperci ds. tarczycy często stosują takie modele do wyjaśniania osobom z zaburzeniami tarczycy, jak działa tarczyca, jakie są objawy jej chorób oraz jakie metody leczenia mogą być zalecane.